"آن شخص غائب" که علی محمد شیرازی خود را باب او نامیده است

  سالروز میلاد مهدی موعود (عج)

 

     آدمیان در تمام کره زمین و در همه زمان ها پیوسته چشم به راه آمدن کسی بوده و هستند که آخرین امید کسانی است که به امید زنده اند. این امید و انتظار آنگاه به اوج خویش می رسد که ستم و سیاهی بروز بیشتر و ظهور زشت تری یابد و انسان های دل سوخته و دل خسته را بر آن دارد تا با تمام وجود از پنجره امید به جاده انتظار چشم بدوزند و برای آمدن منجی تمام ستم دیدگان و زدودن زشتی ها و ستردن سیاهی ها به دست توانای او از صمیم و سویدای دل دعا کنند.

    بشارت به آمدن منجی نه تنها در ادیان آسمانی و الهی آمده، بلکه مکتب های بشری نیز تنها راه نجات نهائی انسان ها را ظهور یک عدالت گستر جهانی می دانند و او را همان کسی می شناسند که به راستی امید آدمیان است. با آن که ظهور کسی که جهان را از پلیدی ها و پلشتی ها پاک می کند، مقبول و مطلبوب همه آئین هاست، ولی اسلام در این باره ویژگی هائی دارد که اشاره می کنیم.

    در هیچ یک از آن آئین ها به اندازه ای که در اسلام به آمدن آن راد مرد دادگری و دادگستری تأکید شده، تأکید نشده است. در ده ها آیات شریفه قرآن و صدها روایت امیدزا، ابعاد گوناگون این رستاخیز جهانی برای برقراری آسایش و امنیت همگانی موشکافانه بررسی شده است.

    به اندازه ای که در اسلام به مؤمنان و مسلمانان سفارش شده که برای آمدن آن عزیز دعا کنند، در دیگر ادیان و مکاتب در این باره سخنی به میان نیامده است. دعاهای مهدوی خود به تنهائی گستره ای شگفت از معارف بلند اسلامی را در بر دارد.

    ویژگی های مهدی موعود تنها در اسلام به روشنی بیان شده و روشن تر از آنچه در متون اهل سنت آمده، روایاتی که شیعیان از رسولخدا صلی الله علیه و آله و سلم و ائمه أطهار علیهم السلام نقل کرده اند، آمده است. نشانه های روشن تری همانند: نسب آن حضرت، ولادت شگفت انگیز، نهان زیستن، طول عمر، چگونگی برپائی حکومت جهانی و.

    قرآن کریم به برپائی عدالت جهانی و دادگری نهائی چنین بشارت می دهد: زمین از آن خداوند است. آن را به هر کس از بندگانش که خود بخواهد به ارث می رساند. و فرجام فرخنده از آن پروا پیشگان است.(1) در آیه ای دیگر پیشینه این اعتقاد چنین بیان شده است: ما در پی کتاب های آسمانی پیشین در زبور داوود نوشتیم که زمین را بندگان صالح ما به ارث می برند.(2)

    در مزامیر یا زبور حضرت داوود این بشارت چنین آمده است: اما نسل شروران ریشه کن خواهد شد. نیکان دنیا را به ارث خواهند برد و تا ابد در آن ست خواهند نمود.(3) این وعده ای است که خداوند در قرآن کریم در سوره مبارکه نور آیه شریفه 55 نیز بر آن پای فشرده است.

    دو گروه اصلی و بزرگ مسلمانان، شیعه و سنی، در باره قیام جهانی حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف اتفاق نظر دارند. هر دو گروه در ضرورت ظهور حضرت مهدی و حتمی بودن آن، مضمون یک سانی را از رسولخدا صلی الله علیه و آله و سلم نقل می کنند که حضرت فرمودند: اگر از عمر دنیا جز یک روز باقی نمانده باشد، خداوند آن روز را آن قدر طولانی می کند تا مردی از اهلبیت مرا برانگیزاند. او هم نام من و هم کنیه من است و زمین را همانگونه که از بیداد و ستم پر شده است، از عدل و داد می آکند.(4)

   

    امام دوازدهم شیعیان حضرت مهدی صاحب امان عجل الله تعالی فرجه الشریف در شب پانزدهم شعبان سال 255 هجری در شهر سامرای عراق پنهانی به دنیا آمد. (5) در سال 260 هجری پس شهادت پدر گرامی اش،امام حسن عسکری علیه السلام در سن پنج سالگی به امامت رسید.(6)

    این زندگی مخفیانه که در اصطلاح به غیبت صغری مشهور است، تا سال 329 هجری امتداد یافت. در این دوران 69 ساله، چهار نفر از شیعیان برجسته و برگزیده، یک به یک با امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف ارتباط مستقیم داشتند و واسطه میان حضرت و مردم بودند که اصطلاحاٌ به این بزرگواران نائبان خاص امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف می گفتند.

    پویا بودن جامعه مسلمانان به ویژه شیعیان، در پی عقیده به ظهور منجی موجب گردید تا دشمنان دین بر آن شوند تا به منظور سست کردن پایه های این باور بلند و استوار، به ستیز با این آرمان آسمانی برخیزند. دشمنان در جدال با باور مهدویت، دو راه در پیش گرفتند: اول، دروغ پردازی یا خیال بافی در باور مهدویت و ساختن و پرداختن مهدی نمایان دروغین. دوم، انکار مهدویت و موهوم نمایاندن این عقیده والا و مبارزه با اصل عقیده به مهدویت.

    هرچند موضوع مهدویت یک مسئله مهم مربوط به جهان اسلام و بلکه جوامع بشری است، اما از آنجا که ایران مهد و اعتقاد به مهدویت و تشیع است، از حدود 0 سال پیش، هر دو پدیده پلید در مملکت ایران رخ نمود.

    یکی از کسانی که 0 سال پیش ادعای مهدویت کرد، جوانی از اهل شیراز به نام میرزا علی محمد بود. او نخست در پنجم جمادی الأولی 1260 هجری قمری(7) مدعی شد که ارتباط ویژه ای با امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف دارد و به این ترتیب خود را باب امام زمان علیه السلام معرفی کرد.

    در پی ادعای بابیت، گروهی ادعای دروغین او را باور کردند و به او گرویدند. چهار سال بعد، پس از آنکه بازار بابیت علی محمد گرم شد، ادعا کرد که من قائم موعود اسلام نیز هستم.

    اندک زمانی بعد، ادعای نسخ اسلام را که توسط گروهی از پیروانش در بدشت شاهرود اعلام شده بود، تأئید کرد و بدینسان خویشتن را پیامبر خدا پنداشت(8) و کتاب آسمانی جدیدی به نام بیان آورد. علی محمد شیرازی در پایان عمر نسبتاً کوتاهش پرده را بالاتر زده و ادعا کرد که ذات حقتعالی و کیان و هستی اوست.(9)

    پیروان باب به تحریک او و البته به تصور آماده کردن زمینه ظهور قائم آل محمد صلوات الله علیه و آله در زمان حیات او و نیز پس از مرگش، سه جنگ داخلی در ایران (فتنه قلعه طبرسی، فتنه زنجان و فتنه نی ریز) به راه انداختند که آسیب جانی و مالی فراوانی به ملت و دولت وارد آورد.

    سرانجام میرزا علی محمد باب به اصرار امیر کبیر و به جرم ایجاد آشوب و بلوا و کشت و کشتار، در تاریخ 28 شعبان 1266 قمری(10) اعدام شد. او دو سال پیش از اعدام و در پی خوردن یازده ضربه چوب بر کف پا! از تمامی دعاوی پیشین خود دست برداشت و توبه کرده بود اما باز بر همان منوال دعاوی خویش را ادامه داد.

    پس از مرگ باب و در پی حوادث و رخدادهائی حساب شده در کشور، شخصی به نام میرزا حسینعلی نوری مازندرانی ملقب به بهاءالله ادعا کرد که موعود باب و بلکه موعود تمامی ادیان و امت ها، هموست و خود را برتر از همه پیامبران شمرد و دین جدیدی به نام بهائیت عرضه کرد. از آنجا که روی سخن ما در این وبسایت بهائیت شناسی با کسانی است که می خواهند با اصول و مبانی فکری بهائیت آشنا شوند، تمامی استنادها و استدل ها در تمام مباحث، مبتنی بر کتاب هائی است که توسط رهبران یا مبلغین بهائی نوشته شده است.

    علی محمد شیرازی (باب) در آغاز دعوتش خود را واسطه فیض کسی می داند که غائب است و کمالات بی شمار دارد و خویشتن را سخت مطیع او می داند. بگونه ای که مدعی می شود هر حرکتی که انجام می دهد، به اراده آن شخص بزرگوار است. عبدالبهاء در کتاب مقاله شخصی سیاح در بخش آغازین تاریخ باب صفحه 2 سطر 2 چنین می نویسد: در سنه هزار و دویست و شصت، در سن بیست و پنج در شیراز، در روش و حرکت و اطوار و حالات او آثاری نمودار شد که آشکار شوری در سر و پروازی دیگر در زیر پر دارد. آغاز گفتار نمود و مقام بابیت اظهار و از کلمه بابیت مراد او چنان بود که من واسطه فیوضات از شخص بزرگواری هستم که هنوز در پس پرده عزت است و دارنده کمالات بی حصر و حد، به اراده او متحرکم و به حبل ولایش متمسک».

    

    به این ترتیب باب در آغاز دعوتش خود را واسطه فیض از کسی می داند که غائب است و کمالات بی شمار دارد و خویشتن را سخت مطیع او می داند؛ به گونه ای که مدعی می شود هر حرکتی که انجام می دهد، به اراده آن شخص بزرگوار است. عبدالبهاء در ادامه چنین می گوید: و در نخستین کتابی که در تفسیر سوره یوسف مرقوم نموده، در جمیع مواضع آن، خطاب هائی به آن شخص غائب که از او مستفید و مستفیض بوده، نموده و استمداد در تمهید مبادی خویش جسته و تمنای فدای جان در سبیل محبتش نموده، از جمله این عبارت است: یا بقیة الله قد فدیت بکلی لک و رضیت السب فی سبیلک و ما تمنیت الا القتل فی محبتک و کفی بالله العلی معتصماً قدیماً».

  

    به گفته رهبر دوم فرقه ضاله بهائیت یعنی عبدالبهاء "آن شخص غائب" که علی محمد شیرازی خود را باب او نامیده است، چنین ویژگی ها را دارد:

1- علی محمد باب در همه جای کتابش از او یاد کرده است.

2- علی محمد باب از او استفاده می کند و فیض می برد.

3- در بسترسازی آغاز کارش (که همان ادعای مقام بابیت است) از او مدد می جوید.

4- علی محمد باب خود را با تمام وجود فدائی او می شمارد.

5- علی محمد باب راضی است که در راه او دشنام بشنود.

6- علی محمد باب آرزوئی به جز کشته شدن در راه او را ندارد.

    فرقه ضاله معتقد است آن شخص غائب که علی محمد حاضر شد جانش را در راه او فدا کند، میرزا حسینعلی نوری می باشد، اما برای آن که به صورت کاملاً روشن و دقیق بدانیم که آن شخص بزرگوار کیست؟ به همان کتابی که عبدالبهاء از آن یاد کرده مراجعه می کنیم. در صفحه نخست آن کتاب که علی محمد باب در تفسیر سوره یوسف نوشته و قیوم الأسماء نام دارد و عبدالحمید اشراق خاوری نیز در کتاب رحیق مختوم جلد 1 صفحه 34 سطر 2 آورده، چنین آمده است: الله قد قدر ان یخرج ذلک الکتاب فی تفسیر احسن القصص من عند محمد بن الحسن بن علی بن محمد بن علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن الحسین بن علی بن ابیطالب علی عبده لی حجة الله من عند الذکر علی العالمین بلیغاً».

    یعنی همانا خداوند مقدر فرموده است تا این کتاب را در تفسیر نیکوترین داستان ها (سوره یوسف) از نزد محمد فرزند حسن، فرزند علی، فرزند محمد، فرزند علی، فرزند موسی، فرزند جعفر، فرزند محمد، فرزند علی، فرزند حسین، فرزند علی بی ابیطالب بر بنده اش (علی محمد باب) خارج سازد تا از نزد ذکر (لقب دیگر باب) حجت رسای خدا بر عالمیان باشد. آیا میرزا حسینعلی نوری، "محمد بن الحسن" نام دارد که بهائیان قائل هستند؟

 

برای دیدن کتاب مقاله شخصی سیاح، قیوم الأسماء و رحیق مختوم روی ادامه مطلب کلیک کنید.